We zijn er klaar voor

’T is toch wat ! Hebben wij een weekje les op de rechercheschool vindt er plotsklaps een moord plaats. Nou ja, moord ? Dat moest het onderzoek natuurlijk nog uitwijzen. Feit was wel dat er in een bijgebouw op het OCKMar een stoffelijk overschot van een man werd aangetroffen. Hij was kennelijk door één of meer pistoolschoten om het leven gekomen. Het sprak voor zich dat er een nader onderzoek moest worden ingesteld. En omdat wij toevallig toch op het OC aanwezig waren … inderdaad … vond men dat wij de zaak dan maar moesten onderzoeken. Over toeval gesproken !

We gingen dus aan de slag. Er werd een onderzoeksteam samengesteld waarbij al vlotjes vast stond dat René met de leiding werd belast. Dat was niet zo moeilijk, want de beide andere oppers waren namelijk afwezig. George moest nog wat laatste medische onderzoeken ondergaan en Platebips ging na zijn griep de schietopleiding met het peloton volgen.

Dick en Wibo mochten zich als ware technische rechercheurs uitleven. Gehuld in witte pakken fotografeerden zij het lijk vanuit alle mogelijke hoeken. De PD (jawel, vaktermen zijn ons ook bekend !) werd nauwkeurig aan een onderzoek onderworpen. Alle ter beschikking staande middelen werden gebruikt. Geen spoor ontging onze mannen en na ruim een uur werken zag de PD helemaal wit van de stickers !

Maas hield letterlijk een vinger aan de pols, want hij lag met griep thuis in bed. En Pascal ?? Ja, ’t zat hem weer niet mee. Na de breuk in zijn vinger was het nu de beurt aan “pien in sien bekkie”. De tandarts was zo vriendelijk om een kies bij hem te trekken en daar werd Pascal (achteraf) wat stilletjes van. Maar ’t kan nog erger: volgende week mag Pascal weer terug naar de tandarts want dan gaan er twee verstandskiezen uit. Als hij in dit tempo doorgaat begint zijn mond al aardig op die van de ons aller bekende “Nellie” te lijken. En als dat zo is, dan hoeven we de kist van Ton in Irak ook niet meer uit te pakken, of wel Pascal ?

Fred had het, ondanks de afwezigheid van Maas, wederom prima naar zijn zin. Als rasechte rechercheur kon hij zich nu helemaal uitleven. De nestor van ons detachement gaf onder andere het voorbeeld hoe je met een narco-kit dient om te gaan. Na een korte demonstratie van Fred weten we nu allemaal hoe het … niet moet ! Fuk, dat gebeurt je vast geen tweede keer, toch ?

Frank, Fred en Ton waren op de dag van het misdrijf kennelijk vroeg op het OC. Zij hadden namelijk zaken gezien die mogelijk tot de oplossing van het misdrijf konden bijdragen. Daarom meldden zij zich spontaan als getuigen bij het onderzoeksteam.

Clyde, Casper, Mike en Pascal konden nu als verhoorkoppels aan de slag. Met jeugdige elan werden een aantal getuigen gehoord en kwam de oplossing van de zaak al wat dichterbij. Onze jongen speurders zijn vrij open in de communicatie, dat bleek wel. Zo werden via de portofoon de resultaten van de verhoren besproken en kreeg een getuige zelfs een primeur toegezegd. Zodra de zaak zou zijn opgelost zou deze getuige ’t als eerste horen. Da’s mooi, de oplossing van een moord doet het tenslotte altijd leuk in de Echo’s.

Drie van onze “Vledders” vonden dat de donderdagavond op het OC maar weer eens de “stapavond” moest worden. In bigcity Apeldoorn was het gezellig en de drankjes vloeiden rijkelijk. Bij één van onze jonge rechercheurs (ik zal zijn naam niet vermelden, want dat vindt Wibo vast niet leuk) vielen de versnaperingen ietwat verkeerd. De volgende dag had hij vaste verkering. Verkering ?? Maar hij heeft toch een vriendin thuis ? Ja, rustig mensen, maak je maar geen zorgen, want Wibo had vaste verkering met de WC-pot ! Tot tweemaal toe sprintte hij uit het leslokaal en leverde hij volgens zijn zeggen een behoorlijke bijdrage aan het milieu.

Vledder twee (of te wel Casper) heeft van dit alles niet veel meegekregen, want hij zat, zoals wij van hem gewend zijn, stilletjes (met de ogen dicht) in de les. En de derde Vledder, onze Clyde ?? Nou, die was zelfs een beetje witjes om de neus ! Jawel, echt waar ! Bovendien riep hij tot ieders verbazing op de vreemdste momenten: “Alleen als ie ijs- en ijskoud is !” .

Terugkijkend kan worden gezegd dat het wederom een zinvolle week was. Op recherchegebied werden de puntjes op de “i” gezet en met nog meer kennis gaan wij naar Irak. De komende week gaat het detachement in de Harskamp nog vier dagen lang de MGI (Missie Gerichte Informatie) volgen. Aan een opleidingstraject van ruim twee en een halve maand zal hierna dan een einde komen.

Frank, Ton en René hebben nu een paar dagen vrijaf, want zij hebben in het begin van de opleidingscyclus al 10 dagen de MGO (Missie Gerichte Opleiding) met het Contco in Amersfoort gevolgd. Een weekje MGI erbij zou een doublure in de opleiding betekenen en bij deze drie een overgewicht aan geestelijke bagage kunnen veroorzaken. We nemen dan ook geen enkel risico en laten het drietal niet aan de opleiding deelnemen, want bij (geestelijke) bagageovergewicht kan het wel eens zijn dat ze niet met het vliegtuig mee mogen.

Resumé: na een behoorlijke opleidingsperiode is onze kennis op velerlei gebied op een hoger niveau gebracht. Militaire skills en drills klinken ons niet meer onbekend in de oren en zowel fysiek als mentaal zijn wij sterker geworden. Het klikt binnen de groep en er is een hechte onderlinge band die in Irak alleen maar sterker zal worden ! We beschikken gelukkig allemaal over een gezond portie humor en we zijn er van overtuigd dat met name die humor ons er in slechte tijden doorheen zal slepen.

Bovendien zijn jullie, hier in Nederland, er ook nog. Ja toch ?? We zijn er van overtuigd dat de berichten die jullie (hopelijk) op onze site achter gaan laten ons zullen “sterken” en een bijdrage zullen leveren aan het slagen van onze ultieme missie, namelijk … het met z’n allen weer veilig thuiskomen !

Vol vertrouwen gaan we binnenkort naar Irak en maak jullie over ons geen zorgen, want

WE ZIJN ER KLAAR VOOR !