Commando-overdracht

Daar zat hij dan, onze Frank. Het was een belangrijk moment in zijn carrière en hij wilde er nog even van genieten. Je tekent tenslotte niet elke dag een contract dat je voor een langere periode aan een prima team bindt. Tegen een riante vergoeding mag Frank namelijk de komende tijd in een balletje meetrappen met de commandanten van 11 Luchtmobiel.

Frank keek nog even op en dat wat hij zag, dat stelde hem gerust. Voor de plechtige commando-overdracht was alles in gereedheid gebracht. Er kon eigenlijk niets misgaan. Het contract lag op tafel, een fotograaf stond op scherp, dampende koffie stond klaar en de smakelijk cake was reeds gesneden. Nog even een handtekening plaatsen en de zaak was rond. Tenzij …

Zo mensen, da’s pas spanning opbouwen, of niet soms ? Nou, niks aan de hand hoor. Frank tekende gewoon het proces-verbaal van overgave waardoor wij vanaf 12 november 2004 te 09.00 uur de zaken hebben overgenomen van onze voorgangers.

Na het tekenen van het officiële document vonden twee grijnzende adjudanten dat ook zij, als plaatsvervangend commandanten, op gepaste wijze wat zaken dienden over te dragen. Onze hoffotograaf werd daarom door hen uitgenodigd om bij de overdracht van hun porto aanwezig te zijn en dit voor het nageslacht op de gevoelige plaat vast te leggen. En aldus geschiedde …

Na deze plechtigheden konden we kennismaken met de weergoden in het gebied. ’s Middags mochten we heel even zandhappen tijdens een korte zandstorm. Nou ja, zandstorm ? Als het hier wat harder begint te waaien dan stuift het al snel en dan kan het maar zo zijn dat je geen hand voor ogen ziet. Maar zo erg was het dit keer niet, je kon je schoenen gewoon nog zien.

Nadat de wind was gaan liggen was het tijd voor een regenbui. Jawel, we hebben onze eerste regenbui gehad. Nou ja, regenbui ? Er kwamen dus gedurende een tiental minuten wat regendruppels naar beneden. Daar wij pas gras ingezaaid hebben, was deze bui van harte welkom. Als dat zo door gaat kunnen we binnen kort een partijtje voetballen op ons mooie veldje.

De regen zorgde er ook voor dat iedereen een vieze plakkerige smurrie aan zijn laarzen kreeg. Met elke stap werd de klont onder de gevechtslaarzen groter. Op een gegeven moment moest zelfs Ton bukken bij het naar binnenlopen van de werktent. Ik bedoel maar.