Steunbetuigingen voor Pascal

Wat is er aan de hand bij die mannen van het detachement ?? Steunbetuigingen voor Pascal ?? Slik, d’r zou toch niets ernstigs met onze reus “Ut Greuningen” gebeurd zijn ??

Ja, dat zijn de vragen die ook meteen bij mij naar boven komen. Doch, vaste bezoekers, weest gerust, ’t valt allemaal wel mee ! Of beter gezegd: “Ut velt allemaol wel met”, zoals Pascal het zelf zou verwoorden.

Op maandag 11 oktober waren wij met zijn allen uitgenodigd op de Bernhardkazerne in Amersfoort. We zouden daar een dagje mentale training en teambuilding krijgen. Centraal in dit gebeuren stond ..... je voelt hem al aankomen ? ..... inderdaad, de klimtoren ! Ja, de zaken worden nu goed aangepakt en niets is onze baas te gortig om het ons naar de zin te maken.

Om diverse redenen konden een aantal leden van het detachement niet meegenieten van dit uitje van de baas. Zo waren er een aantal ziek (de griepgolf, je kent dat wel), zat er één nog volop in het saneringsproces bij de tandarts (groot onderhoud dus) en was er volgens zeggen ook eentje bij wiens papagaai die dag een tentamen Engels had. Dus om het kort te maken: het detachement stond met 7 man zo sterk mogelijk aangetreden.

De aanwezigen (Frank, Ton, Pascal, Marcel, Wibo, Dick en Casper) werden door een KMar sportbeul eerst naar de hindernisbaan geleid. Hindernisbaan ?? Jawel, we worden echte soldaten, dus daar hoort ook een hindernisbaantje bij.

Groepsgewijs werden er wat obstakels genomen en daarna kregen de mannen een blinddoek om. Nee mensen, ze gingen geen koekhappen maar ze deden het zo goed dat ze maar eens moesten laten zien of ze ook geblinddoekt de hindernisbaan konden nemen. En aldus geschiedde ! Onze zeven strijders namen de hindernisbaan nu ook zonder blikken (da’s logisch, want ze waren immers geblinddoekt) en blozen.

De sportinstructeur (we zullen hem maar Jo noemen) was erg onder de indruk maar liet zich niet “uit het veld” (voor de kenners: leuke woordspeling hé ?) slaan. Breed grijnzend verzocht hij de mannen om hem maar te volgen naar de klimtoren .......

Aangekomen bij de klimtoren bleek dat dat ding van dichtbij wel erg hoog is. Jo wees lachend naar een touwladdertje dat op grote hoogte boven ons in de wind danste. ’T laddertje bevond zich een paar meter buiten de toren en de enige manier om op dat laddertje te komen was ... inderdaad, springen !! En dat op zo’n 15 meter hoogte ! Slik, daar was ie dan, ons grensverleggend momentje !

Aangekomen op het platvorm waar wij vanaf zouden springen bleek dat de aanwezige leden van het detachement toch niet altijd even spraakzaam waren. Grappen en grollen bleven achterwege, kennelijk was een ieder in gedachten.

Nu naar het moment: de sprong , zeg maar gerust: “de dodensprong” ! Om beurten werden we door Jo gezekerd (met een in onze ogen wel zeer dun lijntje) en op het randje van de toren neergezet.

Voor onze neus danste het laddertje nog steeds vrolijk heen en weer. Het was nu zaak om het juiste moment te kiezen en dan de sprong in het ongewisse te wagen. Stuk voor stuk namen we een snoekduik en hingen we een fractie van een seconde later in het laddertje.

Sommigen zagen er ietwat bleekjes uit, anderen hingen onderste boven in de ladder en Pascal ... ja die maakte het wel heel bont. Hij kwam namelijk zo ongelukkig in de ladder terecht dat hij, naar later bleek, een vinger brak.

Samen met zijn buddy Dick bracht onze reus een bezoek aan de plaatselijke MGD. Daar zaten ze allemaal aan de koffie, dus Dick maakte even melding van een collega met vermoedelijk een gebroken vinger. Volgens een aanwezige arts hoorde hij niemand schreeuwen van de pijn, dus ’t zou allemaal wel meevallen.

Pascal, die onzichtbaar voor de arts in de gang stond, heeft gelukkig goede oren. Binnen no time stond hij in de deuropening en met een zeer luid “AAAAUUUUU !!” werd het de arts al snel duidelijk dat hier toch wel wat aan de hand was. Lachend vroeg Pascal of het zo goed was en of hij nu geholpen kon worden. Ietwat witjes van de schrik ging de arts meteen aan de slag.

Na een traject van uiteindelijk twee vestigingen van de MGD en een ziekenhuis bleek dat Pascal inderdaad zijn vinger gebroken had. Hij loopt nu rond met een spalkje en slikt wat pijnstillers. Verder gaat het goed met hem en de uitzending zal volgens Pascal niet in gevaar komen.

Het zou leuk zijn als de bezoekers van deze site een berichtje voor Pascal zouden willen achterlaten. Hij is daar namelijk best aan toe hoor ! ’T is dan wel een reus van een vent, maar we moeten elke keer maar weer horen dat we hem een beetje moeten ontzien, want meneer heeft “ Un bietje pien an sien knuusten ”.

Vandaar dat elke steunbetuiging in deze zaak van harte welkom is. Het verzacht Pascal's (en onze) pijn een beetje, zullen we maar zeggen ! Alvast bedankt mensen !

Met vriendelijke groet,

Annivaca

IVM VEILIGHEID BIJ REACTIES SVP NIET ONZE ACHTERNAMEN VERMELDEN