De nieuwkomer

Relaxed zitten we met een groepje in de werktent. Het zonnetje schijnt buiten, maar ineens wordt het donker in de tent. We kijken op en ....slik.... daar staat plots een reus van een vent in de tentopening ! Hij is niet, zoals wij, gekleed in “desert” maar hij draagt een groen camouflagepak. Is dit dan de vijand ? Snel even checken: gelukkig hij heeft een Nederlandse vlag op zijn arm. Da’s een hele opluchting, want je zou er niet aan moeten denken dat die beer bij “die anderen” hoort.

We raken al snel in gesprek en het blijkt dat hij ons komt versterken. Hij doet niet moeilijk over zijn voornaam en hij wil dat we hem maar gewoon “Pascal” noemen. Dat wachtmeester, opper en adjudant, dat vindt hij maar niks. Nou, dat komt dan goed uit, want binnen het detachement noemen we elkaar allemaal bij de voornaam. Pascal blijkt uit het Noorden te komen en hij is pas afgelopen maandag aangewezen om het detachement te komen versterken. En Maas maar denken dat hij laat aangewezen is !

Terug naar onze nieuwkomer. Met een poep en een scheet (en dat bedoel ik dan letterlijk) werd hij door de groep opgenomen. Dat de mannen hem waardeerden bleek al snel want Pascal kreeg namelijk het beste plekkie in de slaapbunker toegewezen. Jawel, hij mocht naast de adjudant (sorry, ik bedoel Ton) slapen ! Pascal voelde zich duidelijk vereerd, maar hij had toch wel wat vraagtekens bij die grijnzende gezichten in zijn omgeving ......

Voor het slapen gaan werden er nog kort wat schunnigheden en odeurtjes uitgewisseld. Zoals het binnen de militaire samenleving behoort had de commandant het laatste woord. Na een knetterende afsluiting (of was het ontsluiting ?) maakte Frank nog één geintje.

Volgens Frank is het traditie dat we de dag eindigen met een gedicht en morgen zou Pascal dan aan de beurt zijn. Met een “Da’s daon goe, morguh za’k een gediggie vur joe moak’n” (of woorden van gelijke strekking) sloot Pascal zijn ogen en ..... dacht hij van zijn wel verdiende rust te gaan genieten.

Inderdaad .... dat dacht Pascal. Want wat hij niet wist (maar wat die grijnzende gezichten om hem heen wel wisten) was dat zijn buurman gedurende de nachtelijke uren vaak het bos in gaat om wat boompjes om te zagen ! De rest van de mannen sliep met oordopjes in of namen andere preventieve maatregelen zoals diep wegduiken in de slaapzak of keiharde muziek op de walkman, maar dat hadden ze Pascal even vergeten te vertellen.

Zittend op zijn veldbedje klonk het de volgende morgen dan ook: “Da had joe mie wel meugen zeg’n, da die kerl hier naost mie zo sanurkt ! ‘K heb gien oog toe gedoan.”

IVM VEILIGHEID BIJ REACTIES SVP NIET ONZE ACHTERNAMEN VERMELDEN